Ofisimde birçok kez ebeveynler, amaçlarının çocuklarının mutlu olması olduğunu söyler. mutlu . Bir terapist olarak merak etmeliyim ki, mutlu gerçekten istediğimiz şey mi? çocuklarımız ne zaman mutlu ? Doğum günü hediyesi aldıklarında; istedikleri kurabiyeyi al; bir oyunda kazanmak. Hayat hoş sürprizlerden ve istediğimizi elde etmekten ibaret olsaydı, yaşamak daha kolay olurdu. mutlu ve kal mutlu . Ancak hayatla ilgili gerçek şu ki göbek bağı kesildiğinde hayat her zaman hoş sürprizler sunmuyor ve her zaman kolay olmuyor.

Onun yerine mutluluk çocuklarımız için amaç olarak, amaç dayanıklılık olarak düşünmeliyiz. Dayanıklılık gibi düşünüyorum. Maraton koşmak veya ağırlık kaldırmak için pratik yapmak gerekir. Yavaş yavaş kapasite genişletilir, böylece hedefe ulaşılır. Yol boyunca, ölçülebilir ilerleme ve teşvik bizi doğru yolda tutar. Benzer şekilde, dayanıklılık oluşturan duygusal büyüme aşamalı olarak kazanılmalıdır. Yavaş yavaş, zorluklarla karşılaşılır - dondurmanızın külahtan düşmesi, Candyland'de kaybetmesi veya birinin doğum günü partisine davet edilmemesi gibi hayal kırıklığı. Bu deneyimlerin her biri acı vericidir, ancak bu rahatsızlıkların her biri dayanıklılık oluşturmak için birer basamak olabilir. Bu çocukluk deneyimlerinin her birinde öğrenilen dersler, hayatın sunacağı daha büyük zorluklarla başa çıkma kapasitemizin temelini oluşturur. Sinirlendiğimde nasıl sakinleşirim? Duygularımda bana yardım edecek kim var? Başkalarıyla iyi geçinmeyi nasıl öğrenirim?

Her çocukluk üzüntüsüne gömülü, yaşam yolunda önemli bir çukurdur. Dayanıklılık kazanmak için mücadele eden bir atlet gibi, çocuklarımız dayanıklılıklarını geliştirirken zorlukların üstesinden gelmek için çocuklarımızın iyi eğitmenler, antrenörler ve amigo kızlar olmamıza ihtiyacı var. Çok büyük zorluklar, öngörülebilir bir şekilde başarısızlığa veya cesaretin kırılmasına yol açacaktır. Sonuç olarak, çocuklarımızı konfor alanlarının biraz ötesinde olanlara maruz bırakmak istiyoruz. Başarıya ulaştıklarında, kutlamak için varlığımız, çocuklarımızı bir sonraki özlemlerini sürdürmeye teşvik eder.

Çoğu zaman çocuklarımızın ifade ettiği sıkıntı, umutsuzluk veya öfke nöbetlerinden korkarız ve onlar mutsuz olduklarında katlanmak zorunda kalırız. Kaçınılan veya hiç karşılaşılmayan zorluklar çocuğu savunmasız, güvensiz, savunmacı, korkulu veya kafası karışmış olma riskine sokar. İyi bir koçun bir sporcuyu eğitirken yaptığı gibi, çocuğumuzun gelişiminin büyüyen kenarını dikkate alan dikkatli ebeveynlik, artan zorluklar sunarak esnekliği kolaylaştırır. Başarısızlık veya hayal kırıklığı olduğunda, çocuklarımıza duygularıyla yardımcı olmak için orada olmak, onlara yalnız olmadıklarını ve tekrar denemeyi öğretir. Sonuç olarak, bu dayanıklılık, çocuklarımızın başarı ve gerçek mutluluk potansiyeline ulaşmaları için bir temel sağlayacaktır.