Ebeveynler olarak, bir numaralı hedefimizin çocuklarımızın kendilerini güvende ve sevilmiş hissetmelerini sağlamak olduğunu söyleyebiliriz. Bununla birlikte, ebeveynliğe hangi yaklaşımın bu hedefe ulaştığı konusunda çok fazla gri alan ve anlaşmazlık var. İyi ebeveynlik, her saniye çocuklarınızın yanında kalmak ve onları köşede gizlenen olası tehlikelere karşı uyarmak anlamına mı gelir? Yoksa daha rahat bir yaklaşım benimsemek, onlara büyümeleri ve hatalarından ders almaları için alan vermek mi? Kaç kural yeterli? Kaç tane çok fazla? Onların günlük faaliyetlerine katılımım helikopter ebeveynliği mi? Katılım eksikliğim ihmal mi?

Gerçek şu ki, mükemmel bir ebeveyn olmanın bir yolu yokken, iyi bir ebeveyn olmanın birçok yolu vardır. Eşsiz yaklaşımımız veya belirli inançlarımız ne olursa olsun, ebeveynler olarak rolümüzü, çocuklarımızın dışarı çıkıp dünyayı keşfetmekte özgür hissedebilecekleri güvenli bir üs sağlayıcıları olarak görmek değerlidir. Çocuklarımızı korumak ve kendi yollarını bulmalarına izin vermek arasındaki bu dengeyi bulmak ince bir çizgidir, ancak akılda tutulması gereken ve herhangi bir ebeveynin hatırlamasının yararlı olabileceğini düşündüğüm bazı ilkeler vardır.

1. Sahip olduğunuz en güçlü öğretim aracı, kendi hayatınızı nasıl yaşadığınızdır. Ebeveynlik söz konusu olduğunda, eylemlerimiz sözlerimizden daha önemlidir. Doğdukları andan itibaren çocuklarımız bizimle ilişki kurmak isterler; bize öykünüyorlar. Çocuklarımıza rol model olmak, çocuklarımıza kendi hayatlarını yaşamalarını nasıl söylediğimiz değil, hayatımızı nasıl yaşadığımız ve insanlarla nasıl ilişki kurduğumuzla ilgilidir. Örnek olarak öncülük etmeliyiz. Bu, kendimize şu soruyu sormak anlamına gelir: Çocuklarımla nasıl konuşurum? Ortağımla onların önünde konuşmak mı? Empatiyi nasıl gösteririm? cömertlik? Zor iş? Sayfalar dolusu kurallar ve dağlar dolusu beklentiler yaratabiliriz ama çocuğumuz hayatla nasıl başa çıktığımızı görerek daha çok şey öğrenir. Kendimize, 'Benim için önemli olan şeylere nasıl yaklaştığım konusunda esnek ve hayati miyim?' diye sormalıyız.

Kendi hayatlarımızda tutku ve anlam sahibi olmak, çocuklarımıza kendi hayatları hakkında aynı şekilde hissetmeyi öğretir. Tutkuları ve ilgileri bizimkiyle aynı olmayabilir, ancak onlara karşı tutum ve yaklaşımları örneğimizden öğrenilebilir. Örneğin, bir son çalışma çocukluk obezitesinin doğrudan ebeveynin yaşam tarzıyla bağlantılı olduğunu ve ebeveynlerin sağlıklı alışkanlıkları varsa çocuklarının da öyle olacağını gösterdi.

2. Güvenli sınırlar içinde özgürlük sunun. Çocuklar özgürce koşmak isterler, ancak bunu yapabilecek kadar kendilerini gerçekten güvende hissedebilirler, ancak biz dışarı çıkmak için güvenli bir temel sağladığımızda. Bu güvenlik duygusunun bir kısmı, doğal olarak, bize ihtiyaçları olduğunda onlara uyum sağlamamız, onları sevmemiz ve şefkat göstermemizden gelir. Aynı zamanda yapı sunan ve özen gösteren sınırlara sahip olmaktan da gelir. Bunlar, diğer insanlara nasıl davrandığımız, sorumlulukları paylaştığımız ve birbirimizle ilgilendiğimiz belirli yollar olduğunu bilmek gibi belirli davranış standartlarını içerebilir.

Çocuğumuza dünyanın merkezi gibi davrandığımızda ya da hemen her arzusunu tatmin ettiğimizde, aslında onlarda çok fazla güvensizlik ve hayatlarının ilerleyen dönemlerinde onları sınırlayan düşük hayal kırıklığı toleransı yaratabiliriz. Çocuğumuza hayal kırıklığı ve hayal kırıklığı ile nasıl başa çıkacaklarını ve kendileri ve başkaları için nasıl bir şeyler yapacaklarını öğreterek büyük bir hizmet yapıyoruz.

Daha geniş hedefimiz, her zaman güvenli ve sevgi dolu bir temel sağlarken, çocuğumuzun bağımsızlığını teşvik etmek ve kutlamak olmalıdır. Çocuklarımıza, kendi ilgi alanlarımızdan ayrı olarak benzersiz ilgi alanlarını destekleyerek, araya girmeden onların yanında olduğumuzu gösterebiliriz. Onları çok zorlamadan keşfetmeye ve macera yaşamaya teşvik edebiliriz. Canları yandığında, onlara iyi olacaklarını gösterecek ve işler ters gittiğinde kendilerine nasıl bakabileceklerini öğretecek şekilde onları yatıştırabiliriz, böylece kendi esnekliklerini geliştirebilirler. Bu şekilde onlara bizden özgür olmalarını öğretirken onlara karşı duygularımızın her zaman orada olduğunu gösteriyoruz.

3. Çocuklarımızı oldukları gibi anlamaya çalışın. Ebeveynler olarak kendimizi çocuklarımıza yansıtmamak zor. Onlar için en iyi dileklerimizi üzerlerinde çok fazla baskı oluşturmaya yönlendirmemek de zor. Çocuklarımızın adaletini ancak onların biz olmadıklarını anladığımızda yapabiliriz. Onlar kendi ayrı insanları. Onların çıkarları mutlaka bizim çıkarlarımız değildir. Onlar kendi yollarındalar ve bu yolculukla nasıl ilişki kuracağımızı her zaman bilemeyebiliriz. Meraklı olabilir ve onları oldukları bireyler olarak tanımaya ilgi gösterebiliriz. Onları çeşitli durumlarda ve etkileşimlerde gözlemleyebilir ve onlara neyin ilham verdiğini veya onları neyin çektiğini deneyimleyebiliriz. Elbette bu, yol boyunca herhangi bir kural veya kısıtlama getirmememiz gerektiği anlamına gelmez.

Çocuklarımızı kendi sorumluluk duygusuyla donatmak ebeveynler olarak bizim sorumluluğumuzun bir parçasıdır. Aslında onlardan bazı şeyler beklemek bir saygı sunumudur. Onlara kendilerine, evlerine veya okul ödevlerine bakmanın yollarını öğretmek, kendilerini yeterli ve iyi hissetmelerini sağlar. Bu, onlara bir amaç duygusu vermelerine ve özgüvenlerini geliştirmelerine yardımcı olur. Ancak onlardan beklentilerimizi, kendi bireysel tutkuları veya çıkarları için yürekten destekle dengelemeliyiz.

Çocuklarımıza her zaman onları neyin aydınlattığını aramaları ve ait oldukları yeri bulmaları için alan sunmalıyız. İhtiyaç duyduğumuz yerde yardımcı olarak ve bağımsızlıklarına ihtiyaç duyduklarında geri adım atarak onları destekleyebiliriz. Bu alanın var olmasına izin vermek, çocuklarımıza onlara eşsiz ve ayrı insanlar olarak saygı duyduğumuzu gösterir. Onları kendi çıkarlarına sahip olmaya teşvik ederek ve kabul ederek, çocuklarımıza daha gerçek bir sevilme ve kabul edilme duygusu sunuyoruz. Ebeveynler olarak kendimize hangi kuralları empoze edersek edelim, çocuklarımızın gerçekte kim olduklarına dair bu otantik sevgi ve kabul duygusu, onlara verebileceğimiz en önemli hediyedir.