Bu konuşmayı yapan kişi Amerikan İntiharı Önleme Vakfı Out of the Darkness Walk bu Sonbahar, iyileşme ve iyileşme sürecinin farklı noktalarında bulunan diğer aile üyelerine herhangi bir duygusal zarar vermemek için yürüyüşün yerinin ve adının saklanmasını istedi.

Herkese merhaba ve bugün geldiğiniz ve Karanlıktan Çıkış yürüyüşümüze katıldığınız için teşekkür ederiz.

Burada hepinizin önünde durmanın benim için zor olduğunu itiraf etmeliyim. Utandığımdan, utandığımdan ya da yeterince güçlü olmadığımdan değil, sadece özel biri olduğumdan. Bu sadece benim doğam. Ben bir dinleyiciyim. Ben bir uygulayıcıyım. Seninle benimkiler hakkında konuşmaktansa sorunlarına yardım etmeyi tercih ederim. Burada herkesin önünde durmaktansa perde arkasında para toplamayı tercih ederim. Ve ben de bir ağlayıcıyım, bu yüzden eminim bugün de bunu yapacağım! The Voice'ta bir şarkıcı seçildiğinde ağlarım, bu yüzden bugün ağlayacağımı hayal ediyorum!

Bugün Dr. Maya Angelou'dan benim için büyük anlam ifade eden bir alıntıyla başlamak istiyorum. 'İçinde anlatılmamış bir hikayeyi taşımaktan daha büyük bir ıstırap yoktur.'

Bu yüzden bugün hikayemi paylaşıyorum. İntihar ederek kaybettiğim sevdiklerimi onurlandırmak için buradayım. Deneyimlerimin yadsınamaz acısından geri adım atmayacağım çünkü biliyorum ki birçoğunuz aynı acıyı hissetti.

1995'te kayınbiraderim depresyonla savaşını kaybetti ve intihar ederek öldü. Henüz 34 yaşındaydı. Kocamın küçük kardeşiydi. İlk kez kocam ve ben lisede çıkmaya başladığımızda tanıştık. Gelecekteki kayınbiraderim olacak bu küçük adam o zamanlar sadece 11 yaşındaydı.

Öldüğünde arkasında onu çok seven pek çok insan, en önemlisi de ona baba diyen dört çocuk bıraktı. En küçüğü, öldüğü sırada sadece 6 yaşındaydı.

Ölümü, ailemizi bugün bizi etkilemeye devam eden bir yörüngede başlattı. En küçük çocuğu yakın ailemizin önemli bir parçası oldu. Farklı eyaletlerde yaşasak da yazları, tatilleri birlikte geçirirdik. Kızım onu ​​ablası gibi severdi. Kocamı bazen onun için zor olsa da severdi çünkü o babasına çok benziyordu ve sesi babasına çok benziyordu. Ve bizim için de çoğu zaman zordu çünkü babasına çok benziyordu ve sesi geliyordu.

2012'de yeğenim de depresyonla savaşını kaybetti ve intihar ederek öldü. Henüz 23 yaşındaydı. 17 yıl önce babasının ölümüne üzülen aynı aile üyelerini geride bıraktı.

1995'te ailem teselli ve destek için kiliselerine gittiğinde, onlara kilisenin kayıpları için üzgün olduğu, ancak oğullarının ölüm şekli nedeniyle cennete gitmeyeceğini kabul etmeleri gerektiği söylendi.

2012 yılında yeğenimin cenazesini kabul edecek bir cenaze evi ararken onu kabul edecek ve anma töreni yapacak birini bulamadan geri çevrildik. Neden? Niye? Çünkü o bir intihardı. Kurumlarıyla bağlantılı bir intiharın 'damgalanmasını' istemiyorlardı.

2014'te Robin Williams intihardan öldüğünde, topluluğumuz insanların onu 'bencil' ve 'zayıf' olarak değerlendirdiği birçok manşete tanık oldu.

Bununla konuşuyorum çünkü bu kişisel yolculuğa başladığımdan bu yana 19 yıl içinde ne kadar çok şey değişmiş olsa da hala yapılması gereken çok şey olması beni şok ediyor.

19 yılda ne öğrendim? Ailemin hasta olduğunu öğrendim. Klinik depresyon denen bir beyin hastalığı vardı.

Ve benim düşünceme göre, ikisi de tedavi edilmemiş bir beyin hastalığından öldüler, aynı başka bir ana organın tedavi edilmemiş bir hastalığından öldükleri gibi.

İntihardan kaynaklanan yaşam kaybını azaltmak için tasarlanmış araştırma, eğitim ve önleme girişimleri için fon toplarken, bugün Amerikan İntiharı Önleme Vakfı'nı desteklemek için buradayım.

1995'te kayınbiraderim öldüğünde, AFSP emekleme dönemindeydi. AFSP'den önce, araştırma, eğitim ve savunuculuk yoluyla intiharı anlamaya ve önlemeye adanmış, ulusal kapsamlı, kar amacı gütmeyen bir kuruluş yoktu.

AFSP'nin misyonunun önemi ve çalışmalarımız hiç bu kadar acil olmamıştı.

Ve böylece, kapanışta, ben bir dinleyici, bir uygulayıcı ve bir sahne arkası yardımcısıyken - en önemlisi, AFSP'nin intiharı önleme hedefini desteklemeye kendini adamış bir aileden kurtulan biriyim. Aile üyelerimin intihar ölümleri hayat hikayemin bir parçası. Ve hayat hikayem anlatılmamış kalmayacak.